Dünyanın en korkunç şeyi istediğin zaman açamayacağın bir kapının arkasında kalmaktır. Hayır, hayır, bundan daha fecisi kapı kapandıktan kısa bir süre sonra gözlerinin karanlığa alışmasıdır. Bu yüzden kapının çarpılmasıyla beraber bütün ruhum ürpermiş, gözlerimi sıkı sıkı yummuştum. Doğrusu gözü kapamanın sırası değildi. Yeter ki alışmasındı karanlığa. Bir çift fosforlu göz, hırsız feneri gibi değdiği yeri aydınlatsın, gardiyanın anahtarlarına, duvarın çatlaklarına, karyolanın ayaklarına zehirli ışığını göndersindi. Şimdi düşünmenin, yürümenin ve tırnakları uzatmanın zamanıydı.