Ona anlatmaya çalışmıştı. "Bu apayrı bir durumdu. Birinin öldürülmesinden çok daha ciddi bir durum söz konusuydu. Geçmişin resmen silinip yok edildiğini kavramıyor musun? Geçmiş yalnızca şu cam parçası gibi, üstünde hiçbir şey yazmayan nesnelerde yaşıyor. Artık Devrim'le, Devrim'den önceki yıllarla ilgili hemen hiçbir şey bilmiyoruz. Bütün kayıtlar ya yok edilmiş ya da çarpıtılmış, bütün kitaplar yeniden yazılmış, bütün resimler yeniden yapılmış, bütün heykeller, sokaklar ve yapılar yeniden adlandırılmış, bütün tarihler değiştirilmiş. Üstelik bu işlem her gün, her dakika uygulanmaya devam ediyor. Tarih durdu. Partinin her zaman haklı olduğu sonsuz bir şimdiden başka bir şey yok. Geçmişin çarpıtıldığını biliyorum, ama bu çarpıtmaları ben yaptığım halde asla kanıtlayamacağım. İş bittikten sonra geride tek bir kanıt kalmıyor. Tek kanıt kafamın içinde ve benim anılarımı paylaşacak bir kişi daha var mı bilmiyorum. Hayatım boyunca yalnızca bir kez gerçek, somut bir kanıt geçti elime, o da olaydan yıllar sonra.

Öldürülen evlatlarının kaybını telafi etmek için bir oğul doğurma işi yine adem'le havva'ya düşmüştü, ama hayatta neden ve niçin olduğunu bilmeden çocuk yapmaktan başka hedef olmaması pek üzücü. Nihai bir hedefe, son nedene inananlar, "soyu sürdürmek için" derler; oysa ki bu soyların ne olacağına dair hiç bir fikirleri yoktur ve sanki evrenin biricik ve nihai umuduymuş gibi, soyun neden sürmesi gerektiği sorusunu kendilerine hiç sormamışlardır. Efendi'yi öldüremediği için habil'i öldüren kabil kendi cevabını zaten vermişti. Bu cevap, bu adamın gelecekteki yaşamında hayra yorulacak bir şey hiç değildi.

..yani kalleşçe bir taammüdle, kardeşini kendi elleriyle öldürdü. Tam o anda, yani olup bitene göre gecikerek, efendi'nin sesi çınladı, yanlızca sesi çınlamakla kalmadı, kendisi de bizzat göründü. Bunca uzun süre hiç sesi soluğu çıkmamışken, şimdi belirivermişti; bu iki kardeşin bahtsız anne babasını cennet bahçesinden kovduğundaki gibi giyinmişti. "Kardeşine ne yaptın?" diye sordu ve kabil ona başka bir soruyla cevap verdi.

Gururlarından ve kabirlerinin zenginliklerinden geriye ne kaldı? Onlar, altınların ve kıymetli taşlarında ötesinde, öldüklerinde bile savaşçılarını ve hizmetçilerini muhafaza etme hırslarıyla, kil veya ağaçtan heykelciklerle bir halkın gündelik hayatını yeniden yaşattılar. Böylece de, orudları, kürekçileri, çiftçileri, duvarcılarıyla, yün eğiren karıları ve kralın mezarına oyuncaklarını bile taşıyan çocuklarıyla... ölmüşlerin bu kibri, dirilerin emeğinin ne olduğu konusunda bizi aydınlatmış oldular...

Sonunda fare ile oynamak Rasim'e zevk vermez olmuştu... Hem kendisine hastalık falan da bulaşabilirdi. Bu hayvanı öldürmeliydi. Ama Rasim bu!... Öyle yaptığı bir işi herkesin yaptığı gibi yapar mı hiç?. Hemen bir ucunu elinde tuttuğu ipliği ahırın kenarındaki çiviye bağladı. Kaçmak istiyen fare her didinişinde bacağındaki iplik yüzünden başarısız kalıyordu. Rasim bu arada eve girip, elinde bir şişe ile geri dönmüştü. Zavallı hayvanın üzerine şişedeki azyağını döküp kibriti çaktı. Bu anda hem iplik hem fare yanmaya başlamıştı. İplik koptu. Alevlerin verdiği acı ile Cizik... cizik... diye sesler çıkaran fare kendini kurtarabilmek ümidiyle ahırın yanındaki kuru otların arasına dalıverd, işte ne olduysa o saniyeden sonra oldu. Otlar birden bire tutuşmuştu. Ne yapacağını şaşıran Rasim çareyi kaçmakta bulmuştu.Oysa hızla yayılıp, gelişen ahşap evleri tutuşturmuştu Hasta yatmakta olan zavallı Latife hanım yaramaz oğlunun yaktığı alevler yüzünden bağıra bağıra kül olmuştu Şimdi Rasim Annesiz... Hapiste yatıyor... Rasim üzgün sözlerle şöyle dedi. Ahh ben ne yaptım Ben annemi yaktım onun hakkını nasıl ödeyeceğğim diye ağladı

(Suriye'de)Yollarda sarı ve zayıf halk selama duruyor. Bir gün kurmaybaşkanı bana demişti ki: - Suriye'de bizim ne kadar temelsiz olduğumuzun en iyi misali nedir, bilir misiniz? Yüzüne baktım. - Şu sekiz yaşında çocuğun korkudan, bana selam duruşu!

Galata Köprüsü'nü yürüyerek geçtiler. Tepelerinde İstanbul'un öz göğü bir Bizans mozaiki, bir tavus gibi mavi, bir tek bulut yok. Gökyüzünde kaynayan sarı ışık kazanı yere altın şua akıtıyor. Her şeyin üstünde bu altın aydınlık. Sol taraflarında Haliç. Üstünde yelkenler, direkler sarı ışıkta titreşiyorlar. Sağ taraflarında Boğaziçi vapurları, kayıklar, salapuryalar yeşil suların üstünde oynaşıyor. Köprü'nün üstünden askerî bir bando geçiyor. Bütün halk ayağını uydurmuş arkasından yürüyor.

Sıradan geçen günlerimiz, hana iri yarı bir adamın gelmesiyle bozuldu. Aradan yıllar geçmesine karşın, o günü ve adamı dün gibi anımsıyorum. Sağ ayağında derin bir yara iziyle dikkat çekiyordu. Üstü başı çok pisti. Yara bere içindeki nasırlı ellerinin derisi kirden görünmüyordu. Uzun zamandır yıkanmadığı açıkça belli olan kirli yağlı saçları, paltosunun yakasını örtecek kadar uzundu.

... ''Herkesi inandıracağız kralım! Herkesi harika bir eğitim verdiğimize inandıracağız! Bir de zaten, televizyonla internetle falan, milletin beyni epey uyuşmuş olacağından, akılları pek başlarında olmayacak. Hem bir Öğrenci Saçma Sınavı yapacağız ki evlere şenlik!'' ''Efendim...'' diye araya girmiş filologbaşı, ''Kaybetmekte olduğum prestiji kurtarmak adına şu açıklamayı yapmama izin verin: Öğrenci Saçma Sınavı, her yıl düzenli olarak yapılan bir sınavdır. Yüz binlerce ayrıntıdan sorumlu tutulan öğrencilerin, pestilini çıkarmak için yapılır. Bazı dilbilimciler, öğrencileri bir şehirden bir başka şehire saçıp savurduğu için böyle adlandırıldığını söylerken; bazı dilbilimciler de, sınavın bizzat kendisinin saçma olması sebebiyle bu adı aldığını iddia etmişlerdir.''

Ey israiloğulları, gurura kapılmayınız Saatlerin akrepleri durduysa da, dönmesi lazım Yeryüzünü gaspetmeniz korkutmuyor bizi Kartalların kanatlarından düşen tüy uzun susuzluk korkutmuyor bizi Kayaların kalbinde hep kalacak su Orduların bozguna uğrattınız ama bilinçleri yenemediniz Tepelerinden kestiniz ağaçları kökleri kaldı...