Bu antolojiyi hazırlayan şâir (Ümit Yaşar Oğuzcan) kendi kendine de sesleniyor: Ulan Ümit Oğuzcan Ulan hergele Ulan ekşimiş ayran Ulan düdüklü tencere Edebiyat senin nene Behey mantar kafalı Behey çengelli iğne Behey çamaşır mandalı Ne desem azdır sana Behey hacıyatmaz Bırak şiiri bir yana Ulan adam ol biraz. Bu kadar samimî olmaları, hele son iki mısraı kendi kendilerine her zaman tekrarlamaları şartiyle, antolojideki bayağılık şâirlerini ve hayret vurguncularını af edebilir, hattâ -biraz da- sevebiliriz.

Akif Bey'in sevdiği muharrirlerden olan Mustafa Sâdıkur Râfiî'ye de, Taha Hüseyin gibi modernistler, demişler ki: "Üstad, siz çok yükseklerde uçuyorsunuz. Üslûp ve ifadenizi gençlik anlamıyor. Biraz okuyucunun seviyesine inseniz!" Üstad Râfıî'nin onlara bir cevabı var. Eminim Akif Bey de olsaydı, böyle söylerdi. Demiş ki: "Yahu, ben, yerlerde, topraklarda sürünen cemiyeti, biraz yükselsin, nefes alsın, ciğerlerine biraz temiz hava girsin diye, semalara, göklere çıkarmak istiyorum. Siz tavuklarla, kartalları bir tutmak, kartalları da tavukların yanına indirmek istiyorsunuz. Ben hepsini kartal yapmak istiyorum."

Yüzyıllarca Çin ve Hint'e eşdeğer boyutta bir uygarlık potası oluşturabilmiş olan Yakındoğu havzası, ve o havzanın uzun süre hakimi olan Osmanlı devleti, acaba neden çağdaş dünyaya benzer bir ulusal sentezle çıkamamıştır? Ve neden böylesine müthiş bir başarısızlık, böyle acı bir hezimet, modern Türk ulusçuluğunun bir gurur vesilesi olarak sunulabilmektedir? Ortak toplumsal bünyesinden Arabı, Ermeniyi, Arnavudu ve Rumu tasfiye etmekle Osmanlı-Türk toplumu ne kazanmıştır? Türkle Arabın kültür, dil ve ırk farkı, Pencaplıyla Tamil arasındaki farktan daha mı büyüktür? Tuna'dan Basra'ya uzanan bir coğrafyada, ikibin yılı aşkın bir ortak siyasi tarihe sahip olan, benzer kent ve köy geleneklerini paylaşan, yaklaşık aynı ırka mensup olan, ortadoğunun birbiriyle akraba üç dinini tanıyan halkları, aralarındaki dil farkını aşamayacak kadar birbirine yabancı mıdır?

Tabiatı anlatanlar basit - küçük sanatkarlardır. Şarkta Sa'di ile Mevlana, batıda ise Goethe sonsuzluğa çevrili sanat halinde ahlak duygusunun terennümcüsüdürler. Dostoyevski; "Hiç insan dururken, tabiatta bahsedilir mi?" Der.

Benim doğumum 1917. Halk Partisi'ni bütün dehşetiyle yaşadım. Faşisttir Halk Partisi, kelimenin tam mânâsıyle faşist.

Gell-Mann ve Feynman kişilikleri birbirinden farklı iki ünlü fizikçidir. Gell-man Feynman'a maddeyi meydana getiren yeni bir tür yapıtaşının varlığını ortaya attığını ve buna nasıl bir isim vermesi gerektiğini sorar. Feynman: "Sen burada daha önce hiç düşünülmemiş birşeyden bahsediyorsun. güzel fakat modası geçmiş kelimeler uygun olmaz. Niçin ona 'vak vakk' yada buna benzer birşey demiyorsun" der. ----- Gell-Mann ise böylee bir konuşmanın hiç geçmediğini söyler, "kuark" kelimesini James Joyce'un Finnegan's Wake kitabındaki bir ifadeden almıştır: "Muster mark'a üç kuark!" Parçacıklar üçer üçer bir araya gelmeyi sever.

George Zweig da [atomaltı parçacıklarla ilgili Gell-Mann ile] benzer bir fikre sahipti. O kendi yapıtaşlarına "aslar" adını verdi. Fakat "kuark" sözü daha çok tuttu.

Kâinattaki insanı tanıyabilmek, insandaki kâinatı tanımakla mümkündür.

Mevcûdat "Allah" eksenlidir; mahlûkat ise "insan" eksenli.

İnsanın doğası gereği hem yalnız hem de bencil bir varlık olduğunu belirlemiş olmakla birlikte iki zıt tarafa yönelebiliriz:Bu doğayla savaşabiliriz ya da onu yüceltebiliriz.Toplum hayatı insanların ölçüsüz iştahlarını sınırlar ve onlara karşılıklılık ilkesini öğretir;toplumsal ideal egoist gerçekliğe yeğlenir.İnsan öz-sevgisinin esiridir...Pascal,iki nedenle,benlik nefret edilesidir diye ekler:''kendi içinde haksızdır,çünkü kendini herşeyin merkezi haline getirir;diğerleriyle rahat edemez,çünkü onları kontrol altına almak ister:Çünkü her benlik bir düşmandır ve diğerlerine hükmeden zorba olmak ister.''