Uykusuzluk böyledir işte. Her şey çok uzaklardadır, bir kopyanın kopyası gibi. Dünyayla arana öyle bir mesafe sokar ki, ne sen bir şeye dokunabilirsin ne de bir şey sana.

Mazlumun zalimden hakkını alacağı an, zalimin mazluma zulmettiği andan zordur.

Belanın hacmine göre sabır iner. Kim bela anında baldırına vurursa ameli boşa gitmiştir.

Allah'ın her gün şöyle diyen bir meleği vardır: "Ölmek için doğun, yok olması için toplayın, harap olması için inşa edin."

Allah ilk peygamberden son peygambere kadar bu dünyada gelmiş geçmiş bütün peygamberleri ne kimseye zararı ne de faydası dokunan, görmeyen, duymayan taşlarla denedi. O hürmete vacip olan evini "insanlar için kıyam yeri" kıldı. Sonra onu, yeryüzünün taşı toprağı az; ot bitmez, susuz, dar bir vadisine koydu. Sarp dağlar arasında savrulanlar Allah'a sığının.

İsyanlara özür bulmamak ismettendir.

O sene Hüseyin Siret Bey de Ada’ya geliyordu. Fahreddin Efendi bir gün Siret Bey, her şey için şiir yazıyorsun, bu defa da Peygamber Efendimiz için yazsana” demiş. O da “Ama efendim, görmedim ki, bilmiyorum nasıl yazayım” diye cevap verince, “İnşallah görürsün” demiş. Fahreddin Efendi’nin istenen rüyayı göstermek kabiliyeti vardı. Hakikaten bir zaman sonra Siret Bey rüyayı gördü ve şiiri yazdı, şimdi o şiir ilahi olarak okunuyor. (Ey mihr-i layezalin mehtab-ı müsteniri Envar-ı kibriyaye sensin yegane mazhar Zatinla zat-ı akdes olmuşdu zarf u mazruf Dillerde ism-i pakin Allah ile beraber Sensin nebi-i ümmi arif kemal-i Hakkı Arif kemal-i zatın yalniz Hûda-yi enver Mir'at-ı Hakk-nümasın tevhid ile mücella Kim anda hüsn-i mutlak nurunla cilve eyler Uşşak-ı zârı varken bî-had o Kibriyanın Mâşuk-ı münferidsin Mevla'ye ey Peygamber Asr-ı seadetinde gelmek nasib olaydi Görmüş olurdu billah Allah'i görmeyenler Hakk'ın yaninda mehtab sonmüş çerağa benzer Leyla misali hubân payinde zıll-i kemter Ey yâr-ı kâinata şâmil füyûz-i sevda Aşkınla müncelidir bizzat ilâh-i ekber Bin yıl çalışsa âbid, ma'buduna erişmez Vuslat-saray-ı Hakk'a aşkın yegane rehber Encüm ile mâh gökte bir levha-i mualla Kim (......) ihtar ederdi manzar Nam-ı bülendin ey yar menkûş-ı arş-ı izzet Âyât-ı zü'l-celâlin çepçevre hale-küster Munkirlerin yüzünde nar-ı cahim alev-riz Vechinde mü'minînin tâbende nûr-i akmer Vahdetgehimde her şeb sensin enîs-i ruhum Tenha seninle kalmak bir zevk-i vuslat-âver Miracım oldu cânân rüyada iltifatın Lutfet cemâl-i pâkin bîdâr iken de göster Olsam gubâr-i pâyin Mevlâ'ya yol bulurdum Derdim habibinin ben, pâmâliyim ser-a-ser Maşuk-ı bî-rakîbin müştakıyım ki ben de Pây-i saadetinden vardır mübarek izler Ben hâkisar-ı aşkı dûr etme devletinden Senden budur ilahi maksud-u abd-i ahkar Boynum bükük yüzümde ağlardı seyyiatım Takbil ederdi pâyin gözler yaşım mükerrer Mahbub-u müctebâsın sultan-ı enbiyâsın Uşşâka reh-nümâsın sen ey şefi-i mahşer Siyret! Ne söyleyeyim, meddâhı kibriyâdır Tavsife muktedir mi mehtâbı kirm-i ahter.)

Sabri Efendi merhumun hâlinde ve tavrında, Allahu Tealâ'ya bir imanın, yakînin, tevekkülün tecellisi görülürdü. Meselâ küçük kızını evlendirirken yaptıkları, menakıp kitaplarına geçecek davranışlardır. Kendisi anlatmıştı: İstanbul Darülfünunu'nda bir konferans dinlemiş. Dinler tarihi üzerine... Konferansı veren, Darülfünun hocalarından Zeki Bey diye bir genç imiş. Bu gencin İslâm tarihine olan vukufu, İslâm'ı diğer dinlerle mukayesesi çok hoşuna gitmiş. Küçük Hamdi Efendi'ye sormuş: "Hazret, Darülfünun'da dinler tarihi okutan Zeki Bey diye bir genç gördüm tanır mısın?" Küçük Hamdi Efendi, Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır'dır. İcazet aldığı hocası Kayserili Mahmud Hamdi Efendi olduğu için, Beyazıd dersiamlarından olan hocasına "Büyük Hamdi", kendisine "Küçük Hamdi" denilmiştir. Hamdi Efendi, Sabri Efendi'ye: "Evet tanırım, hemşehrimdir. Faziletli bir gençtir." diye cevap verince, konuşma şöyle devam etmiş: "Evli midir, bekâr mıdır?" "Yok efendim, bekârdır. Daha evlenecek imkânı yoktur. Fakir bir ailenin evlâdıdır. Dul bir anası vardır." Sabri Efendi, Küçük Hamdi Efendi'den bu bilgileri alınca memnun olmuş ve sormuş: "Bizim küçük kızı kendisine versek, nasıl olur? Acaba razı olur mu, alır mı?" "Aman efendim, bu da sorulur mu? Maalmemnuniye alır, teşekkürlerle alır, kabul eder. Ondan önce de ben, bu lûtfunuza, pekâlâ derim... Fakat efendim, siz bir şeyhülislâmsınız. Evet siz gönül zenginliğine, iman, ahlâk zenginliğine hayran bir kimsesiniz. Fakirliği zenginlikten çok seversiniz... Ama yenge hanımı ne yapacağız? Merhum şeyhülislâm Asım Efendi'nin kızı, zengin aileden gelme. O, bu işi nasıl karşılayacak?" "Onun da bir çaresini bulacağız. Böyle bir genç ele geçmez, bu fırsatı kaçırmayakm..." Sabri Efendi, para meselesine de bir çare bulmuş: "Zeki Bey'e söyle, şimdi annesini ve sizin hanımı bir göndersin, talip olsunlar. Adet yerini bulsun... Bohça göndereceği zaman ben parasını veririm..." Vakti gelmiş. Sabri Efendi, hem bohça ve diğer hediyeler, hem de düğün masrafları için iki yüz altın vermiş... Hanımı, damat tarafından gelen bohçayı görüp de: "Efendi, siz bunlar için, fazla imkânları yoktur, talebelikten yeni kurtulmuş, diyordunuz. Şu gönderdilderi güzel bohçaya bir baksanıza, zengin işi" deyince; Hoca Efendi de onu tasdik ederek şunları söylemiş: "Maşaallah! E! Hanım, parayla iman kimde var, bilinmez. Demek imkânları varmış... Maşaallah, maşaallah..."

Açık-saçık filimler gösteren bir sinemanın önünden geçiyorduk ki, Ebuzer frene bastı. "Ey gafiller!" diye seslendi sinemanın önünde toplanmış olan kalabalığa; "Karşıya bakın ne görüyorsunuz?" "Bir kilise." "Evet, İtalyan yurttaşlarımızın kilisesi. Onlara saygı duymayabilirsiniz ama bu mabedde yaptıkları şeye saygı duymaya mecbursunuz. Bir kilisenin karşısında böyle bir sinemanın ne işi var?" "Bilmiyoruz abi. Biz geldiğimizde burada duruyordu." "Siz gelmezseniz durmaz"

Ka-kavgayı Araplar başlattı. Birinci Dünya Savaşında bizi arkamızdan vurdular!" "Peki söyle bakalım: milliyetçi, anti ümmetçi vu ulus devletçi Jön Türkler Arapları nereden vurmuştu?" "..." "Gerçek şu ki, küçük adam, laisist bir Türk Arapları sevmez. Laisist bir arap da Türkleri sevmez. İslam Dünyasında laisizmin gereğidir kardeşine düşman olmak. Türk'ü de Arap'ı da vuran Batı. Fakat Türk ve Arap Batıya değil birbirlerine diş biliyor. Sence de komik değil mi?" "Ben... Ben... Bildmiyorum." "Bilemiyorsan sus ve Seyyid Ahmet'in hikayesini dinle..."