Arkadaşlarla listeler yaptık. Yedi mahalleyi dolaşacağız. Benim listemin başında, o günün zenginlerinden "Bey Amca" diye tanınan Halk Partili biri vardı. Dinle imanla alâkası, bu tarakta bezi yoktu. Ona gittim... Bey Amca ipe un sermeye başladı. "Oğlum, hükümetin eli olmazsa, bunu yaşatmazlar. Yarın yaparsınız edersiniz, alırlar kız lisesi yaparlar." Ne diyeceksin? Çaresiz: "Bey Amca, biz yapacağız; yapan sevabını kapar, yıkan günahını alır. Gönlünden ne koparsa..." dedim. Kasayı açtı iki buçuk lira çıkardı, verdi. "Bey Amca, eğer siz bunu cennete girmek için veriyorsanız; adamı bugün iki buçuk liraya sinemaya sokmuyorlar!.."

Atatük'e tekbir Atatürk'e ekber! Atatürk ekber! Ancak O var: Atatürk! Evliya odur,peygamber odur,sanatkar Atatürk. Talihe hakim zekaya önder,doğma serdar Atatürk! Bunları geçti insan büyüğü: Kendi kadar Atatürk! Atatürk ekber! Atatürk ekber! Bizde O var: Atatürk! Ne Evliya ne peygamber...Halkına yar Atatürk! Betin,1950. Sonrakiler defterinde

Peçesini atan Türkiye Atatürk yarım bir İlahtır;Türklerin babasıdır.Hiç bir devlet şefi için hayatında bu kadar heykel dikilmemiştir. Ne Mussolini'nin ne Hitler'in ,ne de Lenin'in anıtları onunkilerle ölçülemez Cumhuriyet 5.8.1935, sf 15

Yürekten sesler Atatürk'ün tapkınıyız.Her şey (O) dur.Her yerde (O) var. Her gökte (O) eser.Her enginde (O) çağlar. Atatürk benim değildir. Atatürk senin değildir. Atatürk onun değildir. Atatrük; Benimdir ,senin, onundur,acunundur,evrenselindir,,geçmişerindir,geleceklerindir,ilksizliğindir,sonsuzluğundur. Her şeyde Atatürk! Yerde O!..Gökte O!..Denizde O...Varda O!..Yokta O!..Her şeyde O!.. Atatürk! Onun yüreği okyanustur:Türk için;yat için! Barış için; insanlık, insanlık,insanlık için köpüklenip dalgalanır. Her şey (O)dur; (O) her şeydir. Her yerde Durduk Yerde Atatürk! Yerdedir,göktedir, sudadır. Alandsadır,diktedir,pusudadır. Görünmezi görür! Bilinmezi bilir. Duyulmazı duyar! Sezilmezi sezer!,ezilmezi ezer! Hep ,her (O)dur! Her şeyde Atatürk! Elimizi yüzümüze; Gönlümüzü özümüze kapıyoruz. Biz sana tapıyoruz! Biz sana tapıyoruz! Her yerde ,her şeyde, her işte ,her gidişte..hep(O)! Hep(O)! Hep (O)! Hep Atatürk! Ey dilim bu ne dildir? Bu dili acuna bildir! Ah Atatürk Atatürk! En büyüksün en büyük! Bir dizginsiz At gibi,bırak beni koşayım! Gösterdiğin kırana coşayım ,ulaşayım! Varsın!Teksin! Yaratansın! Sana bağlanmayanlar utansın! Ah nolaydın, nolaydın...Sade Türk'ün olaydın. Altınsel oldun Atam! Evrensel oldun Atam, Mutlarda günler bana Umulmaz ünler bana. Bu sesim: İçten geliyor içten! Beni sen yaratmadın balçıktan kerpiçten! Beni benden yarattın ,kendini bana kattın Atam, Atam, Atatürk! En büyüksün, en büyük! Aka Gündüz Hakimiyeti Milliye(Ulus) 4.1.1934, sf3

Tanzimat'tan beri kendi ruh dünyalarından ısrarla uzaklaştırılan nesiller bir abesten bir abese yuvarlanmaktadırlar.Bugünün Türk insanı, kaybolan bir cennetin hasreti içindedir.Avrupa'nın yalanlarından bıkmıştır.Said Nursi bir havaridir. Yüz binlerin ona koştuğunda,uğradığı haksızlıklarında payını unutmamalıyız.Bu milletin vicdanı daima mazlumların yanındadır.Demek ki, tarihi tahrife memur edilen yabancılaşmış bir entelijansiyanın yalanlarından,iftiralarından ,bayağılıklarından iğrenen,masum ve mazlum kalabalık, Said Nursi'de ma'şeri emellerinin,rüyalarının ve tahassurlarının ifadesini bulduğu içindir ki;O'nu bir muhabbet ve tesanüt remzi olarak bağrına basmıştır.

Türkçülüğün mümessillerinin hemen hepsi gayri Türk'tür. Mesela Ahmet Vefik Paşa'nın anası Rum'dur. Şemseddin Sami halis Arnavut'tur.

İkinci Meşrutiyet'ten önce Türkçülük yoktur.

Sevdiğim bir muharrir "Aşk, ölümün gülümseyen yüzüdür" der. Bu mes'ut cümleyi her hatırladıkça, onu kendim söylememiş olduğuma müteessir olurum. Çünkü, bu iki mefhumdan birini, ötekini hatırlamadan hiçbir zaman düşünmedim; hattâ onlar benim için eş doğmuş mefhumlar değil, birbirini tamamlayıcı yegâne hakikatlerdir.

Bu balkan harbinin henüz bittiği o meyus ,ateşli yıldı. Biz küçükler ,bir bakıma zaruretle baş eğmeyi öğrenmiş olan büyüklerden fazla ,hazmedilmemiş mağlubiyetin acısı içindeydik. Bütün mekteplerde güfteleri bestelerinden, besteleri güftelerinden garip intikam marşları söyleniyordu. Bir gün İhsan , üstümüzdeki musiki dershanesinde söylenen bu marşlardan birini dinledikten sonra başını salladı ve: -Kötü...Çok kötü dedi.Evvela musiki değil .Bunu söylerken gözlerinin içi parlıyordu. Çoçuklar hep birden bağırıştılar: -Efendim,hocamız yazdı onu... Bu doğru idi ,bestenin kötülüğüne rağmen ve bu yüzden hepimiz iftihar ediyorduk. İhsan duymazlıktan geldi -Sonra da lüzumsuz...Bu gibi şeyler, sonunda milletlerin hayatlarında içinden bir türlü çıkılmayan kuyular haline gelir!His üzerine terbiyeyi kaldırmalı artık!Bizim için öbür milletlerden daha tehlikeli oluyor.Çünkü bu yüzden hareket ve düşünce hürriyetimizi kaybediyoruz, lüzumsuz maceralara sürükleniyoruz.İki yüz yıldan beri alalım düşmandan eski yerleri...diyerek yaşıyoruz ve mütamadiyen kaybediyoruz

Zaten hayat dediğimiz bu kapalı dairenin asıl mucizesi,bu alışmak değil miydi? En sevdiğimiz mahlukları bile kaybetmeye alışmıyor muyuz?Günlerce aylarca senelerce görmemeğe,mutlak,kat'i bir gurbet içinde yaşamağa alışmıyor muyuz? Bana gelince , kaybettiğim şeyi yani kendimi hiçbir zaman sevmedim