Dünya sevinçlerinin temelinde acı var.

O yaz otuziki yaşında olmanın değil, daha erken bir yaşın, bir "yaşamak" ın dengesindeyim. Görebildiğim kadar dağ görmek istiyorum. Yanlarından, içlerinden ve üstlerinden görmek. Ve herbirine -isterse birbirlerinin aynısı olsun- dünyanın binbir meşakkatle varılan tek dağı gibi, elimde olmayan derin bir hayretle bakıyorum. Tıpkı yavrularıma ve denize baktığım gibi. Tıpkı sayısız ve çabuk çabuk ve kolayca oluşuna rağmen uyuyabilmemize ve uyuduktan sonra da uyanabilmemize duyduğum hayret gibi derin bir hayretle.

Güzellik uykuyu bırakıp bakınca görülebilir. Aksi halde baş tarafı dinlenmemiş bir masal gibi güzelliği anlamak da zor. Güneş doğduktan sonra gözlerini açanlar için geçen her dakika güzelliği anlamak için kaybedilmiş olacak. Kuşlar Horozlar Yararlı bütün yaratıklar Ve müslümanlar herhalde bunun için daima güneş doğmadan kalkıyorlar.

Batı kapitalizmi, kadını çalışma zorunda bırakırken bunun adını "özgürlük", "çalışma özgürlüğü" veya "kadın hakları" olarak koyuyorsa, böyle bir özgürlük anlayışı, benim özgürlük anlayışıma ters düşer. Geçen yüzyılın kapitalizmi, kadınların ve çocukların işgücünü ucuz bulup erkeklerin yerine kadınları çalışamaya zorlarken ve kadın çalışmadığı takdirde aç kalma tehlikesi ile karşı karşıya bırakılırken, kadının çalışmasını ona nimet gibi göstermek sahtekarlık sayılmalıdır. Batı kapitalizmi, kadını çalışmak zorunda bırakıyor, onu istismar ediyor, sonra da bunun adına özgürlük veya çalışma hakkı diyor; üstelik de nimet ihsan ediyormuş pozuna girerek..

Aşk iğnesiyle dikilince bir dikiş kıyamete kadar sökülmez imiş. Aşk ile insan elbet güneşe benzer; ve aşksız gönül misal-i taşa benzer. Hayatı aşka bölünce hayat çoğalır; bütün hayatları toplasam geriye aşk kalır. Gelip kemiğe dayanınca dünya, hayata atılan kement olur.

Öğrendiğini unutma; sen elde edemezsin, verirse, O verir.

Dostoyevski'nin bir sözü vardır: herkesi sevmek iddiası altında, asıl sevmemiz gerekenlerin sevgi payını hiç de hakkımız olmadığı halde çalmak namussuzluğu, alçaklığı yatar, der ... "

Kemal Tahir: - Bizde, genel ve yaygın anlamıyla psikoloji yoktur, derdi. İnsanımızın büyük çoğunluğu olaylara psikolojik açıdan yaklaşmaz. Yahu yaklaşsa, sokakta deli görünce güler mi hiç!

Dostluklar her üç beş yılda bir tasfiyeye uğrar, diyor yine Kemal Tahir. İnsan tükenmez mi? İnsan bal gibi tükenir! Aşanlar seni bırakır, aştıklarını sen bırakmak zorunda kalırsın, seninle birlikte yol alabilmişlerle sürer bir tek dostluğun...

Birbirimizin örtüsü olabiliriz ama parçası değiliz öyleyse dedi. Çünkü müstakil varlığımız tek ve bütündür.